"دلم می خواست می توانستم کاری کنم که حضور من، در گفتار امروزم، و گفتارهایی که، شاید سالیان سال، باید در این جا ایراد کنم، آنچنان ناپیدا بنماید که به چشم نخورد. به جای آنکه من رشته سخن را به دست گیرم، دلم می خواست سخن مرا در بر می گرفت و به آن سوی هر گونه سرآغاز ممکن می برد."

نقطه ناپدید شدن گفتار که فوکو از آن سخن می گوید، مشابه با ویژگی اصلی سیستم های محاسبات فراگیر است. این تکنولوژی باید به سمتی حرکت کند که از دید کاربر ناپدید شود. در این ناپدید شدن قدرت وجود دارد. قدرت، فراگیری و مخفی بودن. شاید پس از ناپدید شدن این تکنولوژی ها، ما به دنبال شان بگردیم و خیلی چیزهای دیگر را پیدا کنیم.