کاغذ پاره ای و مداد یا شاید هم یک روان نویس یونی بال آبی.

اما به صدای انگشتانم بر روی کی بورد در سکوت مکان عادت کرده ام. کلمات ظاهر می شوند و روی صفحه می دوند و از هم پیشی می گیرند.

سکوت این جا حتی از تو هم شکننده تر است.