به دنبال زغال می گردم، اما فقط جعبه مداد هایم را پیدا می کنم.

تیغ، خط کش و مقوایی که ته رنگ کرم به خود گرفته است.

نه، کاغذ نمی خواهم، به بافت مقوا احتیاج دارم.

تصویر زیبای ذهن ام رنگ آ رنگ است.

رنگ می بازد و بر مقوا می نشیند.

دست من ضعیف شده است.

طیف های گونه گونه تک رنگ مداد هایم بر هم چیره می شوند.

این ضعف تکنیکی است،

تکنیک شرط لازم هنر است. تکنیک ابزار هنر است. نفی اش نکنید.

من به یاد می آورم که بارها پست مدرنیسم توجیه ضعف ها و بی هوده گی ها بوده است.

من به یاد می آورم که بارها پست مدرنیسم در هنر نقش بی نهایت ریاضی را بازی کرده است. آن جا که معلوم نیست چیست و قرار است همه چیزهای نامعلوم در آن مشخص شود.